Griya II

[MseyKa]

Bir yürekten bir kurban yeter griya !
kirpiklerime verdirdiğim binlerce yeminden sonra
ağız dolusu ağlayasım var sana
encâmın adını içirmişken geceye
savurma ruhsâreni öyle
"aşk"ada mı sızın yok senin
alaborayım ben bu gidişe
gemileri yakmalıyım evvela
yoksa yas tutuyor yelkenlerim griya !

hıncım dişlerimden arta kalan bir kahkaha

tebessümlerimi kışlık uykulara verdim

her yer korku-revân

"aşk-ı yel" öncesi sensizlik olmalı bu

bense gürültülü bir intihar seçiyorum kendime

kentin yıkık kaldırımlarında

sokak köpeklerine veriyorum son bakışlarımı

işte bu yüzden...

gözlerinden kayarken

mezarımı iyi belle griya !

Filikalarından acılar sızan bir okyanus gecesi
Miladıma yetişmeden düştü kanatlarım
Toplamaya çağırma kaptanları
Gemiler yürüsün bırak
Sensizlik almış yürümüş nasılsa bak
Sulh değil bakışların ki bilirim
El etsemde durmazsın artık
Ben kahrı boca ettim namluma
Bundan ötesi bir sensizlik mevsimi
Perdeleri çekmem boşuna…
ne var ki içimdesin griya !

Yapraklar bile terk-i diyarken

ben nasıl yaslanırım gövdesine

yalnızlığın...

oda korkuyor kalabalığımdan bak

oysa bırakmalıydın beni

tâ en başında

ölümlerden ölüm beğenirken

ve değerken perçemime "sen"sizliğin şemi

tutuşmalıydı nefesim

saçlarının tozunda

sen gelip "gül" olmadan griya !

Kehribar rengi tozlu bir dünyanın
buğulu yollarından gelmiştim sana
yoktun...
kan kızılı tepelerden aşağı
yalnızlığımı bırakıyorum şimdi
olsun
bir yankı ses kalıyor ardımda bu kez
bir yankı ses !
ismim yankılansın avuçlarında diye
yoksa sana kanayan'ken
kesilen parmakları
bile kıskanır oldum griya !