kelime-i Sehadet

[● İkra ●]

Sual: Kelime-i şehadet getiren herkese Müslüman denir mi? Başka
inanacağı şeyler yok mudur?
CEVAP
Müslüman denmesi için,
kelime-i şehadet getirmek yetmez. Amentü’de bildirilen altı şarta da
inanmak şarttır. Amentü’nün birinci şartı olan Allahü teâlâya iman ettim
demek de yetmez. Allah’a nasıl inanıyor? Her şeyi yaratan; ama başka
hiçbir şey karışmayan ilaha mı? Yoksa noksan sıfatları olan ilaha mı?
Bunun için, sıfat-ı zatiye ve sıfat-ı sübütiye denilen, Allahü teâlânın
sıfatlarını bilmesi gerekir. Allahü teâlâya, böyle sıfatlarını bilerek
inandığı gibi, meleklere de, peygamberlere de sıfatlarıyla inanması
gerekir. Mesela, meleklerin kız olmadıkları gibi, erkek de olmadıklarını
bilmesi gerekir. Peygamberlerin de sıfatlarını da bilmesi gerekir.
Mesela, onların yalancı olmadıklarını bilmesi gerekir. Diğer şartlara
da, bildirildiği gibi inanması gerekir. Bunlardan biri noksan olursa, o
iman geçerli olmaz.

Yukarıda bildirilen bütün şartlara inandıktan
sonra, İslam Ahlakı kitabında bildirilen şu şartları da yerine
getirmesi gerekir. Kelime-i şehadet getirmenin dört şartı vardır:
1-
Dille söylerken, kalb hazır olmak: Kalb hazır olmadan yani ne
söylediğinin farkında olmadan, rast gele kelime-i şehadet getirmek
geçerli olmaz.

2- Manasını bilmek: Kalb hazır,
fakat ne söylediğini bilmiyor. Bu da geçerli olmaz. Kendisinden başka
ilah olmayan Allahü teâlâya ve onun Resulü Muhammed aleyhisselama
inandığını bilmesi şarttır.

3- Hulus-i kalble söylemek:
Kalb hazır, ne söylediğini de biliyor, fakat ihlâsla söylemiyor. Söyle
dedikleri için, şaka için veya bir menfaat için, yani inanmadığı halde
söylüyor. Bu da geçerli olmaz. Gerçekten inandığı için, Allah rızası
için söylemesi gerekir.

4- Tazimle söylemek:
Bunların hepsi tamam; ama saygısızca, hiç önem vermeden, Müslüman olmak
da neymiş dercesine, tazim göstermeden, alaylı bir şekilde söylemek de
geçerli olmaz.

Şehadet getirmenin yüz otuz kadar faydası vardır;
fakat dört şeyden biri bulunursa, faydası yoktur. O dört şey: Şirk,
şek, teşbih, ta’til’dir. Bunları açıklayalım:

Şirk:
Allahü teâlâya bir şeyi ortak koşmak demektir. Şirke birkaç örnek
verelim: Puta tapmak, ineğe tapmak, İsa heykeli denilen puta tapmak
şirktir. Kâfirlerin bayramlarında, onların ibadet olarak yaptıklarını,
ibadet niyetiyle yapmak şirktir. Hastalıktan kurtulmak için papazdan
imdat beklemek şirktir. Allah’tan başka yaratıcı olduğuna inanmak
şirktir.

Şek: Şüphe demektir. Bir şeyin varlığı ile
yokluğu arasında tereddüt etmek demektir. Meksetmek, tevakkuf etmek,
durmak demektir. Bir kimse Allahü teâlânın varlığı ile yokluğu arasında
duraklarsa, cevap veremezse, şüpheye düşerse, şek etmiş olur. Şek edince
kelime-i şehadet fayda vermez.

Teşbih: Allahü teâlâyı,
yarattığı bir mahlûka benzetmek demektir. Bu teşbihi yapan fırkaya Müşebbihe
veya Mücessime denir. Bu fırka mensupları kâfirdir. Bu fırkayı
ilk çıkaran Yahudi İbni Sebe’dir. Allahü teâlâyı bir cisim olarak kabul
eden ve Ona insanlardaki gibi uzuvlar isnat eden, Kur’an-ı kerimdeki
müteşabih âyetlere yanlış mana verip, Allah’ın el, yüz gibi organlarının
olduğunu iddia eden sapık fırkadır. Müşebbihe denilen fırkalar, Allah’ı
yürüyen, oturan, madde, cisim gibi görür. Bir âyet-i kerime meali
şöyledir:
(Onun benzeri hiçbir şey yoktur, O hiçbir şeye
benzemez.) [Şura 11]

Teşbih sahipleri, yani Müşebbihe denilen
bozuk fırka mensupları, kâfir oldukları için, onların kelime-i şehadet
söylemelerinin hiç kıymeti yoktur.

Ta’til: (Allah âleme
karışmaz, her şey, vakti gelince kendi kendine olur) diyen bir felsefi
görüşün inancıdır. Bu felsefecilere göre, hâşâ Allahü teâlâ, robot gibi
olup, hiçbir şeye karışmaz, emirleri, yasakları yoktur. Bu, ilah yok
demenin başka şeklidir. Hâlbuki Allahü teâlâ, kâinatı ve insanları
başıboş bırakmamıştır. Bir âyet-i kerime meali de şöyledir:
(Sizi
boş yere yarattığımızı mı sandınız?) [Müminun 115]