Allah var demek yeterlimi

[● İkra ●]

Sual: Bazıları, bütün ömürlerini Allah’ın varlığını ispat etmekle
geçirmekte, (Asıl maksat iman olduğuna göre, Allah’ın varlığını ispat
ile uğraşmak, ibadetle, fıkıh ilmi ile meşgul olmaktan daha iyidir)
diyerek, her zaman, bitkilerin, insan ve hayvanların anatomisini
incelemek suretiyle imanı kuvvetlendirmek gerektiğini söylüyorlar.
Allah’a inanan insan için devamlı bunlarla meşgul olmak uygun mudur?
CEVAP
Asla
uygun değildir. Allah’a inanan kimsenin, Allah’ın sıfatlarını da
bilmesi gerekir. Bilmezse veya yanlış bilirse, Allah’a inanmış sayılmaz.
Allahü teâlâya sıfatları ile inanan kimsenin, kendisine gereken ibadet
bilgilerini öğrenmesi farz olur. Fıkhı bırakıp da, Allah’ın varlığını
ispat ile uğraşması çok yanlıştır. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:

(İmanın
sermayesi fıkıhtır.) [Deylemi]

(Fıkıh ilmi her Müslümana
farzdır.) [İ.Maverdi]

(Dinin temel direği fıkıhtır.)
[Beyheki]

Fıkıh ilmi ise, nakli esas alan doğru bir ilmihâl
kitabından öğrenilir. Bir Müslümanın, imanını ehl-i sünnet itikadına
göre düzelttikten sonra, imanın gereği olan amellerini ilmihâle uygun
yapması gerekir. Ayrıca imanını tehlikeye düşürecek iş ve sözlerden de
uzak durmalıdır. Çünkü iman ne kadar kıymetli ise, zıddı olan küfür de o
kadar kötüdür.

İman bilgilerini anlatan kelam ilmini akıl ve
nakil ile ispat edecek ve sapıklara, dinsizlere anlatacak kadar okumak
farz-ı ayn olup, bundan fazlasını öğrenmek ancak din âlimlerine gerekir.
Başkalarına caiz değildir. Başkaları bu ilimle meşgul olursa, bâtıl
yollara kayar, zındık olur.

İslam âlimleri buyuruyor ki:
İlmi
kelam ile uğraşıp sapıtmak yanında, büyük günah işlemek hafif kalır.
Ehl-i sünnet itikadını iyi öğrenmeden önce, ilmi kelam ile uğraşmanın
zararı bilinseydi, kelam ilmi ile uğraşmaktan, aslandan kaçar gibi
kaçınılırdı. (İmam-ı Şafii)

Kelam ilmi ile uğraşan hep
şüphe içindedir. (İmam-ı Ahmed)

Resulullah, Fıkhı teşvik
etti. Kelamı men etti. (Hadika)

Fıkhı öğrenmek her
Müslümana farz-ı ayndır. (İbni Âbidin)

Tasavvuf sayesinde
iman sağlamlaşır, şüphe getiren tesirlerle sarsılmaz. Akıl ile, delil ve
ispat ile kuvvetlendirilen iman böyle sağlam olmaz. (İmam-ı Rabbani)

İman
bilgilerini, ihtiyaçtan fazla öğrenmek caiz değildir, bid’atlerin
yayılmasına sebep olur. (Hindiyye)

İbni Sakka isimli bir
âlim, her şeyi akılla ispata kalkardı. Akla çok önem verirdi. Allah’ın
varlığını, birliğini 99 delil ile ispat ederdi. Zamanla aklının almadığı
konular da çıktı, şüpheleri arttı, bocalamaya başladı. Nizamiyye
Medresesi’nde vaaz eden Yusuf-i Hemedani hazretlerine bir şey sordu. O
da (Otur, senin sözünden küfür kokusu geliyor) buyurdu. İstanbul’a elçi
olarak gidince, hıristiyan oldu. Hıristiyan olduktan sonra da, 100 delil
ile Allah’ın 3 olduğunu ispata kalkıştı. (F. Hadisiyye)

Bir
kimse, Allah’a, ahiret gününe inansa, Peygamberlerden sadece birine
inanmasa kâfir olur. Çünkü Allahü teâlâ, kendisine inanmaktan başka,
bütün peygamberlere inanmak gerektiğini bildirmiştir. Kur’an-ı kerimde
mealen buyuruluyor ki:
(Onlar, sana ve senden önce gönderilen
kitaplara ve peygamberlere ve ahiret gününe iman ederler.) [Bekara
4]

Peygamber efendimiz, Kur’an-ı kerimi açıklayarak, imanı şu
şekilde tarif etmiştir:
(İman; Allah’a, meleklere, kitaplara,
peygamberlere, ahiret gününe [Cennete, Cehenneme, hesaba, mizana],
kadere, hayrın ve şerrin Allah’tan olduğuna ölüme, öldükten sonra
dirilmeye, inanmaktır. Allah’tan başka ilah olmadığına ve benim Onun
kulu ve resulü olduğuma şehadet etmektir.) [Buhari, Müslim, Nesai]
Amentü’deki
6 esastan birini inkâr eden kâfir olur. Sadece Allah var demek kâfi
değildir. Gayri Müslimlerden de Allah var diyenler çoktur. Mümin
olmaları için bütün Peygamberlere inanmaları gerekir. Yahudiler ve
Hıristiyanlar, Muhammed aleyhisselama inanmadıkları için kâfir oldular.
Bir Müslüman da, Amentü’de bildirilen 6 esastan birini, mesela kaderi
inkâr etse, kâfir olur, bütün iyi amelleri yok olur. İman esasları,
Allahü teâlânın kesin emridir, olmazsa olmazlardandır. Samimi olanlar,
yani akıl, ilim, insaf sahipleri için, Allahü teâlânın emrini, yani iman
esaslarını kabul etmekten daha makul, bir şey yoktur. Aksi, şeytanın,
cahilliğin, inadın insanı kâfirliğe götürdüğü bâtıl bir yoldur.