Hadislerde Efendimizin vasıfları ve özellikleri

[LosseviL KajmeR]

Hz.
Peygamber, gürültücü, kusur arayan, gereksiz yere insanları öven veya
yeren değildi. Şu şeylerden özellikle uzak dururdu: Lüzumsuz tartışmak,
fazla konuşmak ve kendisini ilgilendirmeyen şeylere ilgi duymak.
Kimseyi kötülemez, kimsenin ayıp ve kusurunu araştırmazdı. Ancak fayda
umduğu şeyleri söylerdi. (Taberânî-8425)


Sayıya dayalı işlerde,
tekli rakamları tercih ederdi



Resûlullah (sav), sayıya
dayalı bir iş yapacağı zaman tekli rakamları tercih ederdi. Şeytan
taşlamada, sa'y'da, tavafta, temizlenmede, bazı ibadetlerin tekrarlanan
işlerinde, bazı dua ve istiğfar sözlerinde, yüzü yıkamak gibi... Hep
tekli sayıları gözetirdi. Bir, üç, beş, yedi... Ve devam eden rakamlar
tekli sayılardır. "İnnallâhe vitrun, yuhibbul vitr: Allah tektir, teki
sever!" (Müslim, K.S.-1453, Buhari, Tirmizi, K.S.-1794)


Kendisine şefaat izni
verilmiştir



Ona 'Makam-ı Mahmud'
verilmiştir. Bunun da şefaat olduğunu Resûlullah (sav) belirtmiştir.
(Tirmizi, K.S.-685) Efendimiz (sav)'e Allah tarafından şefaat izni
verilecektir. (Buhari, Müslim-10031, Tirmizi-9063, İbn-i
Mâce-K.S.17/607) O; ilk şefaat edecek, ilk cennet girecek ve teb'ası en
çok olan olacaktır. (Buhari, Müslim-10032, İbn-i Mâce-K.S.17/606)


Dünya malına karşı
ilgisizdi



Hayatı Allah'ın koruması
altındaydı. İlk dönem, Resûlullah (sav)'a herhangi bir suikast olmaması
için gece nöbetçiler beklerdi. "Allah seni insanlardan korur."
(Maide/57) ayeti inince Allah Resulü (sav) nöbetçilere dedi ki: "Ey
insanlar! Haydi, gidin artık beni Allah koruyor! (Tirmizi-6928)

Önemli ve gerekli gördüğü
hallerde sözlerini üçer defa tekrar ederdi. (Buhari, Müslim,
Tirmizi-9045)

Dünya malına karşı
ilgisiz, fakirce bir yaşam sürer, günlerce aç kaldığı, aylarca sıcak
yemediği olurdu. (Buhari, Müslim, Tirmizi, İbn-i Mâce-9606 v.d.)
Allah'tan en çok sakınan, sakındırılan ve Allah yolunda en çok eziyet
gören idi. (Tirmizi, K.S.-2086)

Cinlere de peygamber
olarak gönderilmiş, onları da İslam'a davet etmiştir. (Buhari, Müslim,
Tirmizi-K.S.4/245) Allah tarafından bazen özel bir nimetle yedirilip
içirilmiştir. (Ebu Davud-K.S.9/451)


Allah'ı çok zikrederdi



Zikri çok yapar, boş söz
söylemez, namazı uzun, hutbeyi kısa yapardı. Dul ve fakirlerle beraber
olmaktan çekinmez, onların ihtiyacını muhakkak yerine getirirdi.
(Nesei-15/369)

Günahları bağışlanmış,
günahtan ârî olmasına rağmen, günde yüz defa istiğfarda bulunurdu.
(Müslim, Ebu Davud, K.S.-1887, 1888)


Kendisine kaba
davrananlara bile anlayış gösterirdi



Kendisine kaba davranan
bedevileri anlayışla karşılar, kızmaz, ikramda bulunurdu.
(Buhari-K.S.15/370)


Kur'an'ın ilk
müfessiri, Peygamberdir!



Bazı zamanlar kendisine
işkence edenlere karşı yüce Rabbimiz görünmeyen Meleklerle onu korurdu.
(Buhari, Müslim-K.S.15/458 v.d.) Allah Resulü (sav) Kur'an-ı Kerim'in
birinci sıradaki müfessiri, açıklayıcısıdır. Hadis kitaplarında "esbabı
nüzül" bablarında yüzlerce ayetin, Peygamber Efendimiz tarafından
tefsirine örnekler vardır. Bunlardan sadece bir örnek verelim: Fatiha
suresinde geçen, gazaba uğrayanlar ifadesinin Yahudiler, dalalete
düşenlerin de Hıristiyanlar olduğunu açıklar. (Tirmizi, K.S.-440)

Resûlullah (sav) ashabının
fakirleriyle oturmaktan gocunmaz, onlar gibi sade yaşamaktan
hoşlanırdı. Müşriklerin fakirleri yanından kovması halinde kendisini
dinleyeceklerine dair sözlerine önce meyleder ise de sonra kesin olarak
iltifat etmez. (Müslim, İbn-i Mâce, K.S.-599)


Bütün âlemlere
gönderilmişti



Cinlere de peygamber
olarak gönderilmiştir. Onlara da tebliğde bulunmuş, Kur'an-ı Kerim
okumuştur. Bir gece Resûlullah (sav), kaybolur. Ashab arar ama
bulamazlar, çok tedirgin olurlar. Sonra Resûlullah (sav) gelince şu
açıklamayı yapar: 'Bana cinlerin davetçisi geldi. Beraber gittik, ben
onlara Kur'an okudum.' (Müslim, Tirmizi, Ebu Davud, K.S.-786, Buhari
v.d. K.S.-846)


Hayâ sahibi ve
utangaçtı



O; genç, bakire bir kızdan
daha edepli, utangaç idi. Dini konuların dışında, hoşlanmadığı bir şey
gördüğü zaman sesini çıkarmazdı ama ashabı kiram yüzünden anlardı.
(Buhari, Müslim-7865, K.S.- 1670) Ancak dini konularda, cezai
durumlarda, gerçeğin bilinmesi adına asla çekinmez, söylenmesi gerekeni
söylerdi. (Buhari, K.S.- c.6 s. 1671)

Rabbim, varlıklar içinde
en çok sevmemiz gereken (Buhari-K.S.12/398) Resûlullah (sav)'ın
şefaatine nail eylesin.


Beni, Hıristiyanların
İsa'yı övdükleri gibi övmeyin!



Efendimiz (sav)'den: "Beni
Hıristiyanların Meryemoğlu İsa'yı uzun uzun övdükleri gibi övmeyin.
Bana Allah'ın kulu ve Resulü deyin." (Buhârî-6001)

"Ümmetimden şu iki sınıfa
şefaatim ulaşmaz: Zalim ve zorba yönetici ile haddi aşan sapık."
(Taberânî-6063)

"Amellerinizle orta yolu
bulun ve doğruyu bulmaya çalışın." (Müslim, Tirmizi-6913)


Övünme yok!

"İbrahim Halîlullah'tır.
(Allah'ın dostu)

Musa Allah'ın kendisiyle
konuştuğudur.

İsa, Allah'ın kelimesi ve
ruhudur.

Âdem'i Allah seçmiştir.

Ben ise Allah'ın
habibiyim. Ama bununla övünmüyorum.

Kıyamet gününde Hamd
sancağını ben taşıyacağım, yine övünme yok.

Allah katında ben,
evvelkilerin ve sonrakilerin en kıymetlisiyim. Yine övünme yok.

Kıyamet gününde insanların
ilk şefaat edecek olan benim. Bu yetki ilk kez bana verilecektir ama
yine övünme yok.

Cennet kapısının halkasını
ilk kımıldatacak olan benim Allah bana cennet kapısını açıp, ilk defa
beni ve mü'minlerin fakirlerini de benimle oraya koyacaktır. Buna
rağmen yine övünme yok!" (Tirmizi-8354)

[Notlar: Parantez içi
kaynaklardaki K. S. İbrahim Canan Hocanın Kütübü Sitte Şerhi ve
Tercümesindeki hadis numarasını göstermektedir. Diğer kaynaklar
Rudani'nin Büyük Hadis Külliyatındaki hadis numarasına işaret
etmektedir]


Milli Gazete