Söylenemeyen

[MseyKa]

Söylenemeyen
Ben sana ne söyleyebildim ki bunca zamandır?

Yağmur bırakmadan geçen bulutlar gibiydi zihnimdeki düşünceler;
dilime düşmeyen sözcüklere dönüşmeyen!
Ben sana ne söyleyebildim ki bunca zamandır?

Her zaman fazla oldu söyleyemediklerim söyleyebildiklerimden!
Her zaman; bir bilinmez lisandaki çözülmez şiirleri koklayıp hissettirmeye çalıştım sana.
Her zaman biraz daha zaman kolladım seslenmek için sana ve her zaman hayıflandım;
Ben sana ne söyleyebildim ki bunca zamandır?

Kendi karanlığında; güneşe görünmek için karar veren bir tohum gibiydim.
Zordu çıkmak gömüldüğüm çamurdan;
Ama güzeldi!

Sen güzeldin ve ben güzelleşiyordum seni düşündüğümde!
Kendi karanlığında; güneşe görünmeye karar verip yeşillerini giyen bir tohum gibiydim.

Boyutları değişiyordu hayatımın.
Yani değiştiren sendin boyutlarını hayatımın; büyüyordum gelişiyordum genişliyordum.
Söyleyebildiklerimden çoktu her zaman söyleyemediklerim; bu yüzden kelimelerimin arası açılıyordu!

Sığdıramadığım her duygu; iki kelimemin arasındaki boşlukta gizli.
O yüzden yazdıkça parmaklarım ve işte yine o yüzden söyledikçe dilim topallıyor!
Toparlayamıyorum zihnimi.
Seni özlüyor ve terliyorum özledikçe;
Seni koklamak için.
İçimdesin!