İçimde KaLan

[MseyKa]

Hayat bir uçurumun kıyısındaydı ve ben onu yakalamaktan aciz geri döndürecek neredeyse hiçbirşey kalmamıştı beniO kadar çaresiz yalnız ve zavallıAma hiçbirşey adına kendimi kötü hissetmiyordum ya da hala yapacak birşeylerin olduğunu düşünmüyordumöyle olsaydı bile elimden artık birşey gelmezdiama sadece birisi tek bir kişi değiştirebilirdi yönünü hayatın

Ruhum o kadar delik deşikti ki her gün mutsuz uyanıyor olmamı anlayabiliyordumöyle yıpranmıştı ki öyle zordu ki tamirihep kalacaktı içinde birşeyler dünden arta kalanbayatlamış tadında canlılığınelimle tutsam tutabilirmiydim?? Sevseydim ve hiç bir zaman onu hor görmediğimi söyleseydimbaşkalarının bunu yapması gerekmezmiydi amaonu duvarımın ardında görmüş olanlarınruh görülebilirmiydi gerçekten?? Belki ancak hissedilebilirdi ya da anlaşılabilirdiama ben çok görmüştüm başka insanların ruhunu gözlerinin içine bakarkençok çocuktular çok gücenik asla yorgun değildiler ama asla yalnız

Yalnızlıktı benimkinin de istediği belkibaşkalarının bıktığı ama benim deli gibi aç olduğum yalnızlık umursamazlık ve biraz da delilikyaptığım şeylerden sorumlu tutulmayı istemiyorum belki de ya da en doğrusu başkalarının yapıp edip sorumsuzca geride bıraktığı şeyleri toparlamak istmiyordum artıkçok garipti çünkü insanlar çok gereksiz neden Tanrı’nın onca insanı yaratıp başına iş aldığını hiç anlamamıştım zaten

Yemek yiyip uyumak ve kendini önemli hissedebilmek için konuşmak zorunda olan bir canlıacziyetimiz bu kadardıve çok luzümsüzdü hayat en azından bizim yaşadığımız
İnce bir bulut olmak istiyordum gökyüzündegezinip duran ve insancıkları gözleyen ama hissetmeyen onlara karşı ne nefret ne de kızgınlıkbelki aşk olabilirdine de olsa aşk alınıp satılmayan yeri yurdu kimde daha çok olduğu bilinmeyen ve o yüzden de güzel olan birşeydiaynı anda birkaç yerde olabilirdi ve bu onun aşk olmasına engel değildi tükenmezdi tükeniyorsa zaten aşk değildibulutun aşkını insanın aşkından ayırmak mühim de değildi az ya da çok hepsi aşktıne önemi vardıBelki de buydu eksik olan canlılığımızı sonsuz olan birşeyle birleştirme isteğive sonsuz olma isteğiama sevgi değildi ama cinsellik sadece hiç bitmeyen bir hisinsanı yaşatan diğer şeylerden farklıydı çünkü o aşktıo her zamandıo tanrısaldı
Birgün ölürsem eğer bu kesinlikle aşksızlıktan olacaktıparmak uçlarım o tanrısal histen mahrum kaldıkları için artık var olmak istemeyeceklerdive bir gün o capcanlı neşeli kızın bu kadar yalnız olduğuna kimse inanamayacaktıKızın ölüm sebebi beyin kanaması olmayacaktı herkesin sandığı üzere yürek yarası olacaktıruhu parçalanmıştı tamir etmeye gücü yoktu tamir edecek kimsesi de yoktu kimse onun ruhunu görememiştiinsanlar zaten elle tutup gözle gördükleri şeylere inanırlardı sevgi onlar için maddi şeylerdi göründüğü ve işitildiği gibianlamak ve hissetmek için vakit kaybetmeye değmezdionlar sevgi getirmezdisevgi bencildisomut şeylerle ifade edilebilirdi kimin daha çok sevdiği anlaşılabilirdi ve birinin daha çok sevmesi diğerinin sevgisini daha az gösterebilirdiama ruhu anlayan kimse ancak aşık olabilirdiona aşık kimse yoktuonun aşık oldukları da kendine benzerdi zaten kendi ruhunaben sana bakınca kendimi gördüm diyebilirdive hayatının sonuna kadar parmak uçlarında hissetmekten çekinmezdi ruhunu o kendisiydi onu en çok anlayanama o da gitmiştio kadar üzgündü ki terkedildiği için o da gitmiştiyalnızdı şimdi ölesiye yalnızdiğer insanlara benzemesi için ancak duymaması görmemesi gerekirdive o kadar beceriksizdi ki bunu ancak yaşamayarak yapabilirdiama yaşamamaya karar vermesi nedense yeterli değildihuzurlu bir ruh olacağı ve yeniden doğacağı günü beklemekten başka çaresi yoktuyoktu iştehayatın çaresizlikten öte anlamı yoktuonun için hissedilmeye ve anlaşılmaya değmezdihayatın aşık olunacak bir tarafı yoktuolsa olsa sevilirdiama sevgi ölçülebilir birşeydi ve ruhu anlamazdısevgi ile ruh arasında bir aşkın yaşanması sözkonusu değildio zaman ruhu sonsuza kadar var edecek olan sevgi olmazdı ve hayat daRuhu ancak ona benzeyen onu anlayan ve hisseden başka bir ruh sonsuza kadar var edebilirdiBaşka birşey değil

Herkesin aradığı aslında bu muydu canlılığını anlamlı kılacak bir ruhBaşkaları benim ruhum olabilir miydi ya da ben onların insanlara bakıp içlerinde kaybolurken ve korkarken aradığı? Ben farkındaydım neyi aradığımın ve neyi bulamadığımın onlarsa başka yerlerinde geziniyordu hayatın paylaşılanama hayat paylaşılmazdıyalandı yani evlilik yeminleri onun için ölüyordu aşkhayat birlikte tüketilirdi kimin az kimin çok tükettiği önemli olmadanaşk hayatla ters orantılıydıhayat azaldıkta aşk güzelleşirdi aşkı ancak zaman anlardı ve zamanın da bunu yapabilmesi için geçmesi gerekirdi

Aşk yaramaz bir çocuktu sinirlenince kırıp dökerdi incitirdi ama ben yine de anlardım onu kızgınlığınıbırakıp gittiğinden beri beni daha baskındı hayatın ağırlığı üzerimdeçok zordu dayanması mutsuzluğum ondandıAşkı bana bana benzeyen getirecekti söz vermişti o da gittiama çok zaman geçti anlar herhalde geri dönmesi gerektiğinive benim onsuz ne kadar yalnız olduğumuBir gün ölürsem bu aşksızlıktan olacaktı aşk da gitti bana benzeyen de ama zaman hala bitmedi ve ben bekliyorum birlikte hayatı tüketmeye başlayacağımız anı.

Hiçkimse hiçbirşeyden emin olamaz değil mi??
Ve ben sadece olmak üzere olduğunu söyleyebilirim
Henüz görmedim duymadım dokunmadım ama hissedebiliyorum
buralarda yakınlarda bir yerlerde
Gelişini engelleyemem öyle bir olanağım yok
tıpkı başkaları gibi