Maviyse Bana Çok Uzak

[MseyKa]

Hayat geçiyordu ellerimin arasından.
Odamın bir köşesinde,
Yalnızlığımla başbaşaydım.
Yaşanmamış öykülerim vardı.
Sahipsiz gecelerin,
Yorgunuydum ben.

İçimde gizli kalmış sevinçleri,
Açığa çıkmamış heyecanları,
Hayata geçiremediğim
Mutluluk formüllerini taşıyordum.
Mavi bile,
Çoktan terkedip gitmişti beni.

Oysa ben,
Sevdiğim her kadının gözünde,
Maviyi arardım.
Gözünün rengi ne olursa olsun,
Eğer aşk varsa pınarlarında,
Ben görürdüm o mavi pırıltıyı.

Aşkın rengi maviydi çünkü.
Ve bana tek kelimeyle,
Aşkı anlat deseler,
“Mavi” derdim.

Bir somun ekmekse umut,
Ben onu çoktan yiyip bitirmiştim.
Yerdeki kırıntıları,
Topluyordum artık.
Yerimden bile kalkasım gelmiyor.
Ne sevgi sözleri, ne filmler,
Ne kitaplar, ne de şarkılar,
Hiç biri umurumda değil.

Hani yemeyerek yaşamanın yolunu bilsem,
Yemek de yemeyeceğim.
Gittiği her davetten,
Ayrı bir keyif alan,
Uzun sofra sohbetlerinin tutkunu olan ben,
Birkaç lokma atıp ağzıma,
Midemin canavarlığını dindirmekten başka,
Bir şey yapamıyorum.

Şarkı dinlemeyi de çoktan bıraktım.
Uzun sessizliklerin,
Adamı oldum ben.
Kendimle bile konuşmaya korkuyorum.

Oysa hiç böyle olmazdım ben.
Yaşama böylesine yılgın,
Böylesine soğuk,
Böylesine uzaktan bakmazdım.

En soğuk kışta bile,
Kimsenin görmediği güneşler ısıtırdı beni.
Karda çiçekler açtırırdım.
Çünkü sen vardın.
Sen aşktın, sen maviydin,
Yüreğimdeki ateştin sen.
Sen gülüşlerimin adı,
Umutlarımın kaynağı, hayatımın anlamıydın.

Sensizliği yaşarken bu günlerde,
Sensizliği öğreniyorum.
Yüreğimdeki ateş söndü,
Yerinde bir buz dağı var artık.
Maviyse bana çok uzak…