Kim Bilir?...

[MseyKa]

Üzerine bastığında kolaylıkla kırabileceğin bir sonbahar yaprağıyım şimdi.
Bir dokunsalar bin çıtırtı işitecekler yüreğimden. Kurudum rüzgarında aşkın. Yıprandım. Ezildim. Unutuldum bir köşede. Tutunamadım bir ağacın gövdesine. Yüreğime tutunup aşkı yaşayanlar her seferinde acı bıraktılar payıma. Sevgiye mutluluğa dair ne varsa götürdüler. Damarlarımdaki yaşama sevincimi. Rüzgara boyun eğmeyecek yanlarımı götürdüler bir bir.

Çırılçıplak hissediyorum kendimi. Korunmasız. Yapayalnız. Tek başına. Bi'çare.

Zavallı kuru bir sonbahar yaprağıyım şimdi.

Bıraksan rüzgar savuracak göklere sonra yine yerlerdeyim. Acımasız bir yürek ezecek belkide. Belkide umutsuzluğa hükümlü bir sevgili yüreğin ellerinde hayat bulacağım yeniden bir kitap arasında.

Saklı kalmış bir anıyı gün yüzüne çıkaracağım. Kimbilir.

[bakışaçısı]

keşke bize hayatta kalan acı dan farklı bir miras olsaydı... kim bilir yalnız insanın gecesini... gecelerinin gündüzlerinden farkını... yaşam sanki bizi sadece peşinde sürükler başka bir olanağımız olmadan bizde bu çaresizlik içindeyiz. fakat tüm dünya uyuyup zamanın dahi farkedilmediği o gecelerde de biz kendi yalnızlığımı, yıpranmışlığımızı farketmez işte farketmesekte yaşamımızın daha mutlu ve güzel olduğunu düşünüp kendimizi tıpkı bir çocuğun avunduğu gibi avutsak... ve bu şekilde kendimizi hayatın sırtına bir yük olarak görmesek... ve hayatımızda keşke kelimesini bir daha kullanmak zorunda kalmasak