Seni Bir Başka Sevesim Var Bugün

[MseyKa]

Ey..!
Aşk mevsiminin cemresine bakışlarını mekân eyleyen çocuk!
Seni bir başka sevesim var bugün...

Gökkûbbe karanlığı nasılda doyuruyor yaşlarıyla bu gece. Bir annenin kara bulutlara emanet ettiği göz yağmurları bunlar. Derûnunda ne varsa bir bir sele veriyordu mesinmesiz. Belli ki sahralardan beter kanamış dağ, taş ve çatlamış denizlerin terekesinden fışkıran hayatlar. Yetim ruhsâreler nasılda muştulanıyor izbe çığlıkların kundağında...

Ey..!
Ellerini havlevî ırmaklara salan çocuk!
Seni bir başka sevesim var bugün...

Yine hüzün ayazlarının seyyâleler halinde derûnlara istif olduğu iğreti akşamlardan biri ve telâşlı kartallarca istilâ gök.. Yalnızlığın avlusunda, kimsesizliğe gözlerini yuman ürkek sokak lambalarınca gölgeler, hasret iklimlerine ulaştı bir zaman.. sükut-u vâveylalar uçurum kokan dalgın ellerinde hiçliğe büründü çocuk! Helâlinden bir sağanak gözyağmuru külünü avuçladım yokluğunda. Vefâdan arta kalan kim varsa hafsalamda senden gayri, şerha şerha budadım her birini ve yüreğimin arka bahçesinde toplu mezarlar peydah oldu. Seni muaf tutuyorum bu sükûndan, çünkü isyanını terkisinden çıkarmayan mezarları mekân yapacağım sana ! Geçmişine sarılıpta dumanına yasaklı ateşlerce ölmeyecek(sin) her gece ve sevdalara biçilen kayıp ilânlarında kaybolmayacak ruhsâreler. hiçbir münzevî fotoğrafa da konmayacak bakışların. Sen ki kefenini cebinde taşıyarak uyandığın sabahların hesabınca dirileceksin çocuk ! Havf ve recâdan lâmekân, zulümâtın sayhalarında kaybolmayacak ayak izlerin bundan gayri.

Oysa nice kutlu kelâmların, mûtedil susuşların arasından doğurmuştu zaman seni, sülfüntülü çığlıklarından bîhaber, acı nağmeli karanlık şarkıları dokundurarak kulaklarına, hazırlamıştı seni ağyâr ellere...

Ey..!
Yüreğini kara hâreli erlere adayan çocuk!
Seni bir başka sevesim var bugün...

Ayrılıklar sabahların boğazına düğüm olmuş, nefes aldırmıyor be çocuk. sitemkâr harfler yağıyor kirpik dağlarımıza, parmak uçlarımızda bi-karar feryâd-u efgânlar...
Hatırlarmısın bilmem ! "yalnız iki kişilik üşümeyi öğrenenler yanar bende" demiştin.. bunu da öğrenmenin tek yolu; geçmişimin ardında saklanan yalnızlık sözlerini hayatına kurşunlaman, kabinin mengenesine sıkışan tüm susuşları kandan kelimelerle boyayıp şehrin kanını sürdüğüm tüm duvarlarına nakşetmen..!
Peki ya iki kişilik soluk alan dudaklara, kırağı çalan zamanı nasıl durdurmalı..? "Sen" yasaklı kentlerde kanlı mendillere sarılarak ısınmaya çalışan bir yürek, nereye kadar ruhuna tahammül edebilirdi ki..?

Ey..!
Yağmurları avucunda taneleyip gökyüzüne fırlatan çocuk !
Seni bir başka sevesim var bugün...
O yağmur kokan ellerinde saklıyorum geleceğe dair tüm umutlarımızı...


Bunu yalnız sen anlarsın çocuk
sen ki; "aşk"ın çağlarına sürgün edilmiş
hâleler taşırsın yüzünün lahitlerinde
yüzün ki 'hüzn'ün "hak" haykırışlarını misafir eder keşişlerinde !

Bunu yalnız sen anlarsın çocuk
sen ki; düşlerini düşüşlerinden emanet alan
harflerin matufusun
nakaratların bile uykusuz türkülerinde tellenir
türkülerin ki; lâl ışıklarının ayarttığı sözcüklerce bellenir !

Bunu yalnız sen anlarsın çocuk
sükût içmiş adımların sencil ağırlığını
ve kirpik dağlarından sıyrılan çiğ tanelerinin
"kan"ar dağlarda, "kan" topu oluşunu
yalnız sen anlarsın !

Tükenmişliğin efkâr gergefi
azrâîl'den sık dokur ecelini
aşk'ın kabri bir aralandımı
duygu muhâlini meleklerin "leyl"evî
sözleriyle kurşunlanırsın da
'mecnun'ca yalnız sen ağlarsın çocuk !

Bunu yalnız sen anlarsın çocuk
mutedil bir "aşk" dönmesiyle
süflî bir sevda bulantısı oluyor
sensizliğin alamet-i farikası
süveydâların nâzenin ağlarında,
karanlığa nöbetçi kılınmış bir çift güvercin
izdüşümüyle hasrete duçâr olan bir ruhsâreyi,
yalnız sen anlarsın sen..!